W Wigilię moja córka została wygnana z własnego domu, żeby jej ojciec mógł zjeść kolację z kochanką. Nie krzyczałam ani nie błagałam – po prostu działałam. Rano otworzył mój list… i jego świat się zawalił…

Ścisnąłem mocno, dłużej niż planowałem.

Po drugiej stronie miasta usłyszałem, że życie Marka się rozpadło.

Savannah go opuściła.

Jego godziny pracy zostały skrócone.

Do jego budynku zaczęły docierać skargi na krzyki w nocy.

Ale ja nie pytałem i nie prosiłem o wieści.

Nie był już częścią naszej historii.

Nasz dom został odbudowany w duchu pokoju, nie chaosu.

Po kolacji Emma wręczyła mi małą kartkę.

„O co chodzi?” zapytałem.

“Otwórz.”

W środku znajdował się rysunek: dwa krzesła przy stole.

Tylko my dwoje.

Powyżej napisała:

“Dziękuję za wybranie mnie.”

Poczułam, jak napływają mi łzy, ale były one ciepłe, wręcz kojące.

Ten rodzaj łez oznacza, że ​​uzdrowienie nie nastąpi…

Ona już tu jest.

Wieczorem, gdy na zewnątrz delikatnie padał śnieg, siedzieliśmy razem na kanapie, otuleni kocami, oglądając stare świąteczne filmy.

Nie było krzyków.

Bez strachu.

Żadnej zazdrości.

Żadnych pustych talerzy.

Tylko matka i jej córka, które w końcu wróciły na swoje miejsce przy stole.