Moja żona zaczęła wracać do domu po godzinie 21:00 z dziwnymi śladami na nadgarstkach – więc pewnego wieczoru pojawiłem się w jej biurze bez zapowiedzi

Usiadła naprzeciwko mnie i złożyła ręce, jakby chciała się utrzymać w miejscu.

„Jeśli się uda”, mówi. „Mogłabym skorzystać ze znacznego awansu.  Prawdziwego.  Nie tylko nowego tytułu. Więcej odpowiedzialności. Więcej stabilności. Może ścieżki do nadzoru regionalnego. Nic nie mówiłam, bo nie chciałam dawać ci fałszywej nadziei. W razie porażki… To się kończy”. „Nie mogłam znieść patrzenia na ciebie i mówienia, że ​​mi się nie udało”.

Nadal przeglądałem teczkę, udając, że się na niej skupiam, chociaż słowa były niewyraźne.

Lekko pochyliła się do przodu.

„A może” – powiedziała. „Chciałam, żeby to była niespodzianka. Dla ciebie. Dla Leny. Nie chciałam tłumaczyć się z pracy tuż przed pójściem spać”.

Spojrzałem na nią, naprawdę spojrzałem. Wyglądała na całkowicie wyczerpaną. Ale także… zdeterminowaną.

„Pomyślałem… zacząłem, potem przestałem”. „Nie wiem, co myślałem”.

„Myślałeś, że kłamię” – jego uśmiech był niewielki.  Smutny.

„Nie, kochanie” – powiedziałem. „Nie kłamiesz. Po prostu… że coś ukrywasz”.

„To prawda” – zgodziła się. „Ale nie tak, jak myślałeś”.

Siedzieliśmy w gęstej ciszy, która zdarza się tylko wtedy, gdy wszystko, co nie zostało powiedziane, w końcu wylądowało na stole.

„Mógłeś mi powiedzieć” – powiedziałam teraz spokojniej.

„Wiem”, jego oczy błyszczą. „Ale czułem, że to coś, co chciałem ci dać. Nie, żeby ci to tłumaczyć. Po prostu… dać”.

A potem prawda wyszła na jaw, cała surowa i cała między nami.

Dotarliśmy do domu około dziewiątej. Lena wciąż była w domu mojej matki, jej torba na noc była pełna niedopasowanych piżam i zbyt wielu książek. Dom wydawał się cichy bez niej, jaśniejszy, ale nie bardziej pusty.

„Jesteś głodny?” Nara zdjęła buty i wślizgnęła się do kuchni.

„Trochę” – powiedziałem, pocierając kark. „Ty?”

„Croque-monsieur?” skinęła głową.

„Chciwy” – uśmiechnąłem się.

“Naturalnie.”

Przyszła z zakwasem, białym cheddarem i słoikiem karmelizowanego chutneyu cebulowego, którego jakość przysięgała. Znalazłem żeliwną patelnię i postawiłem ją na ogniu, podczas gdy ona kroiła chleb powolną, pewną ręką.

W kuchni pachniało masłem i roztopionym serem. Znajomy zapach. Uspokajający.

„Przepraszam” powiedziałem.

Spojrzała w górę.

„Przyjść w ten sposób. Bo… nie ufam ci. Nie chciałam cię w niczym przyłapać. Po prostu… bałam się. Nie wiedziałam, jak zapytać”.

„Nie” – mówi, ostrożnie obracając kanapkę. „Powinnam była ci powiedzieć. Nie chciałam cię spychać na margines”.

Sięgnąłem po jej dłoń i delikatnie ją ścisnąłem, po czym puściłem.

„Chyba nic ci nie powiedziałam” – kontynuowała. „Ponieważ tak bardzo starałam się, żeby to wszystko było idealne. Na przykład, jeśli uda mi się stworzyć coś perfekcyjnego w pracy, to może wszystko inne, nasz dom, nasza przyszłość… wszystko się ułoży. Myślałam o tym, żeby spróbować mieć kolejne dziecko. Może za rok. Jeśli nadejdzie odpowiedni moment. Jeśli nadal tego chcesz?” – pyta.

Garnek gwizdał.