Moja suknia ślubna zniknęła kilka godzin przed ceremonią – to, co wydarzyło się później, wciąż mnie prześladuje

Tylko dla zobrazowania.
Na początku nie mogłem na nią patrzeć. Ale potem wybuchnęła płaczem, siedząc na składanym krześle.

Potem matka usiadła obok niej i delikatnie wzięła ją za rękę.

„Porozmawiaj z nami, kochanie” – powiedziała.

I Stacey w końcu się otworzyła.

„Miałam depresję” – przyznała.

Straciłam pracę kilka miesięcy temu. Kłamałam i udawałam, że wszystko jest w porządku. Ale tak nie jest. Ledwo wychodzę z mieszkania. Przeglądam szczęśliwe życie wszystkich w internecie i czuję się niewidzialna.

Łzy spływały jej po policzkach. „Nie chciałam ci psuć dnia. Chciałam tylko poczuć, że jestem ważna”.

Tylko dla przykładu.
Jej ból był surowy i prawdziwy.
Nagle mój gniew przerodził się w niepokój.

„Pomożemy ci” – powiedziała mama. „Od jutra”.

I tak też zrobiliśmy.

Stacey rozpoczęła terapię u dr. Martineza w następnym tygodniu. Regularnie się z nim spotyka i pracuje nad sobą. Znalazła nową pracę, bierze leki i rozmawia ze mną dwa razy w tygodniu.

Minął prawie rok. Powoli odbudowujemy naszą więź.

Ten dzień był bolesny. Ale jeśli wyciągnął moją siostrę z mroku, to może nie była to całkowita strata.