Moja suknia ślubna zniknęła kilka godzin przed ceremonią – to, co wydarzyło się później, wciąż mnie prześladuje

Znasz to uczucie, kiedy wszystko w końcu się układa? Tak było ze mną na tydzień przed moim ślubem.
Nazywam się Emily. W wieku 27 lat przygotowywałam się do ślubu z Markiem, miłością mojego życia. Po chaotycznej dekadzie spędzonej na poznawaniu siebie, byłam gotowa na nowy początek. Ostatni rok spędziłam skrupulatnie planując każdy szczegół – wykresy, budżety, harmonogramy – w arkuszach kalkulacyjnych.

Moi znajomi żartowali, że jestem bardziej zorganizowana niż profesjonalna konsultantka ślubna. Ale nie dążyłam do doskonałości – chciałam perfekcji.

Znalezienie sukienki było najtrudniejsze. Odwiedziłam niezliczone butiki w trzech stanach.

Zbyt krzykliwe, zbyt nudne, zbyt drogie, zbyt źle dopasowane – nic nie pasowało. Właśnie gdy zaczynałem tracić nadzieję, wszedłem do małego butiku w centrum miasta.

Tylko dla przykładu.
I oto był. Nie był to żaden luksus ani marka premium. Ale gdy tylko go założyłam, od razu to wiedziałam. To było jak wejście w część siebie.

Moja matka miała łzy w oczach, gdy mnie w tym zobaczyła.

„To on” – wyszeptała. „Wyglądasz pięknie, kochanie”.

Noc przed ślubem w naszym domu panował niesamowity ruch.