MAMA WZNIEŚŁA KIELISZEK NA ŚLUBIE MOJEJ SIOSTRA, NA KTÓRYM BYŁO 300 GOŚCI, A NASTĘPNIE ZAPYTAŁA MNIE: „KIEDY TWOJA KOLEJ?”

Mama wzniosła toast na weselu mojej siostry, na którym było 300 gości, a potem zapytała mnie: „A kiedy jest twoje?”. Odpowiedziałam: „Osiem miesięcy temu. Byłaś zaproszona. Twoja ulubiona córka wyrzuciła zaproszenie do kosza”.

Posiadłość Montgomery pachnie sosną i cynamonem, ale zdaje się też pachnieć formaldehydem. Stoję na środku salonu, ściskając w palcach kremowe pudełko prezentowe owinięte jedwabną wstążką, nie mogąc oderwać wzroku od jego zawartości.

Dożywotnia subskrypcja VIP Last Chance Love. Aplikacja stworzona specjalnie dla zdesperowanych singli po trzydziestce. A pod spodem książka w twardej oprawie z wytłoczonym złotym napisem:

JAK ZNALEŹĆ SZCZĘŚCIE, GDY UMRZESZ SAMOTNIE.

Ogień trzaska w marmurowym kominku za mną. Na zewnątrz, przez francuskie drzwi, śnieg pada grubymi, bezgłośnymi płatkami, pokrywając nienagannie utrzymany ogród. Ale w tym pokoju chłód w niczym nie przypomina typowej grudniowej pogody.

Bella się śmieje. Dźwięk jest wysoki i przenikliwy, odbija się echem od sklepienia niczym brzęk tłuczonego szkła.

„Widziałam to na TikToku” – powiedziała moja siostra fałszywie słodkim głosem. „Recenzje były entuzjastyczne. Pięć gwiazdek dla kobiet, które zrezygnowały z tradycyjnych randek”.

Nie podnoszę wzroku. Stoję jak wryta w ziemię przed tą okropną różową kartką, karykaturalną ilustracją zwiędłego kwiatu, mającą reprezentować kobiety takie jak ja. Kobiety, które powinny być martwe.

„Weź ją, kochanie” – głos mojej matki rozbrzmiał w pokoju.

Trinity Montgomery siedzi niepewnie na kościanej sofie, jej postawa jest tak sztywna, że ​​można by pomyśleć, iż została wyrzeźbiona z tego samego marmuru co kominek.

„Bella po prostu martwi się o twoją przyszłość. Nie pozwól, by twoje ego skazało cię na wieczne bycie starą panną”.

Mój ojciec nic nie powiedział. Richard Montgomery stał przy barku, mieszając bourbon w kryształowej szklance i wpatrując się w bursztynowy płyn, jakby krył w sobie odpowiedzi, których nie chciał mi wyjawić. Jego partner biznesowy, Harrison Sterling, poruszył się niespokojnie w skórzanym fotelu obok niego. Preston Sterling, narzeczony Belli, wpatrywał się w swój telefon z nagłym, intensywnym skupieniem.

Powoli zamykam pudełko. Moje ręce nie drżą, chociaż czuję, jakby coś pękało mi w piersi.

Osiem miesięcy. Osiem miesięcy minęło od wysłania tych zaproszeń. Od trzech wieczorów spędzonych przy stole w jadalni w Austin, na wyborze idealnego papieru i wiązaniu aksamitnych wstążek ręcznie. 300 g/m2. Papier, który emanuje jakością już od samego trzymania w dłoni.

Nate obserwował mnie z progu, skrzyżowawszy ramiona i wyglądając podejrzanie.

„Jesteś pewien, że nie musisz do nich zadzwonić?” – zapytał.

Wygładziłam kolejną wstążkę, moje palce pracowały na jedwabiu tak, aby utworzyć idealny węzeł.

„To moi rodzice. Nie przegapiliby tego za nic w świecie”.

To wspomnienie ściska mnie w gardle. Opóźniłem ceremonię o trzydzieści minut, wpatrując się w dwa puste krzesła w pierwszym rzędzie. Zarezerwowane dla taty. Zarezerwowane dla mamy. Tabliczki, namalowane przeze mnie na małych drewnianych tabliczkach ozdobionych polnymi kwiatami, bo moja mama kiedyś wspominała o swoim zamiłowaniu do stokrotek. To było siedem lat temu, ale pamiętam to.

Pamiętam wszystko, o czym oni zapomnieli.