W świecie, w którym najważniejsze są wydajność i szybkość, subtelne, ale ważne sygnały wysyłane przez nasze ciała mogą być łatwo pomijane. Ale kiedy zmęczenie staje się chroniczne, ciało i umysł w końcu mówią „stop”. A co jeśli te fizyczne i emocjonalne manifestacje są poważnymi przesłaniami?
Oto 8 typowych objawów, na które należy zwrócić uwagę, aby pomóc sobie w utrzymaniu równowagi.
1- Denerwujesz się z powodu błahych spraw
Jeśli łatwo się denerwujesz lub jeśli drobne przykrości przybierają nieoczekiwane rozmiary, może to wskazywać na przesycenie umysłowe. Kiedy ciężar emocjonalny jest zbyt duży, trudno jest się wycofać.
Właściwy odruch: rób sobie prawdziwe przerwy, stawiaj jasne granice i praktykuj uspokajające czynności.
2- To, co kiedyś przynosiło ci radość, już cię nie dotyka
Jeśli tracisz zainteresowanie rzeczami, które kiedyś sprawiały ci radość, może to być oznaką wewnętrznego wyczerpania lub utraty sił witalnych.
Właściwy odruch: znajdź małe przyjemności, z których możesz korzystać każdego dnia: kawa na tarasie, spacer w słońcu, piosenka, którą lubisz. Pozwól sobie na takie chwile bez osądzania siebie.
3- Czujesz się stale spięty
Jeśli strach utrzymuje się przez dłuższy czas, organizm pozostaje w stanie gotowości, nawet bez konkretnego powodu. Ta nadmierna czujność jest kosztowna dla układu nerwowego.
Właściwy odruch: świadome spowolnienie niektórych zadań, głębokie oddychanie, wypróbowanie koherencji serca lub sofrologii.
Yo Make również polubił
Mole spożywcze: jak się ich pozbyć i zapobiec ich powrotowi
Naturalny środek łagodzący ból kości i poprawiający zdrowie psychiczne
Oto jak mieć piękne i kolorowe pelargonie, aby upiększyć ogród
Dziecko miliardera nie przestawało płakać w samolocie – dopóki młody czarnoskóry chłopiec nie zrobił czegoś niesamowitego. Płacz zdawał się nie mieć końca. Krzyki małej Nory rozbrzmiewały w luksusowej kabinie samolotu Boston-Zurych. Pasażerowie pierwszej klasy wiercili się na skórzanych fotelach, wymieniając zirytowane spojrzenia i ledwo tłumiąc westchnienia. Henry Whitman, miliarder i niekwestionowany mistrz sali konferencyjnej, czuł się bezradny. On, który przywykł do przewodzenia tłumom, teraz z trudem uspokajał własne niemowlę. Jego garnitur był pognieciony, pot perlił się na czole i po raz pierwszy od lat czuł się strasznie bezbronny. „Proszę pana, może jest po prostu zmęczona” – mruknęła cicho stewardesa. Skinął głową, ale w głębi duszy narastała w nim panika. Jego żona zmarła kilka tygodni po narodzinach Nory, zostawiając go samego z dzieckiem i imperium do zarządzania. Tego wieczoru mury kontroli, które cierpliwie wokół siebie budował, zaczęły się walić. Wtedy z klasy ekonomicznej rozległ się głos: „Przepraszam pana… Chyba mogę panu pomóc”. Henry odwrócił się i zobaczył czarnoskórego nastolatka, mającego zaledwie szesnaście lat, niosącego stary plecak. Miał na sobie proste ubranie i znoszone trampki, ale w jego oczach błyszczała cicha pewność siebie. W kabinie rozległy się szmery. Kim był ten chłopak i co mógł zrobić? „Mam na imię Mason” – powiedział chłopiec. „Opiekowałem się moją młodszą siostrą. Wiem, jak uspokoić dziecko… jeśli pozwolisz mi spróbować”. Henry zawahał się; instynkt podpowiadał mu, żeby zachował kontrolę. Ale krzyki Nory przeszywały go niczym noże. Powoli skinął głową. Mason podszedł i szepnął cicho: „Cicho, maleńka…”, zaczynając ją delikatnie kołysać. Ale dopiero po chwili odkryliśmy, co naprawdę jest nie tak 😱😭👇🏻👇🏻 Zobacz mniej