- Zwiększa energię i wytrzymałość:
- Azotany w burakach poprawiają przepływ tlenu w organizmie, co może zwiększyć wytrzymałość i poziom energii. Dzięki temu sok jest doskonałym napojem przedtreningowym lub zastrzykiem energii, gdy czujesz się ospały.
- Wspomaga zdrowie serca:
- Zarówno buraki, jak i imbir są świetne dla zdrowia serca. Buraki pomagają obniżyć ciśnienie krwi poprzez poprawę krążenia krwi, podczas gdy imbir wspiera zdrowy poziom cholesterolu i zmniejsza stan zapalny w układzie sercowo-naczyniowym.
- Oczyszcza i odtruwa organizm:
- Buraki są znane ze swoich właściwości detoksykujących, szczególnie dla zdrowia wątroby. W połączeniu z korzyściami trawiennymi imbiru, sok ten pomaga oczyścić organizm i wspiera zdrowe trawienie.
- Działanie przeciwzapalne:
- Imbir jest silnym środkiem przeciwzapalnym, który może pomóc zmniejszyć stan zapalny w organizmie, złagodzić ból stawów i złagodzić ból mięśni. W połączeniu z burakami sok ten oferuje silny efekt przeciwzapalny.
- Promuje zdrową skórę:
- Przeciwutleniacze zawarte w burakach i imbirze pomagają chronić skórę przed stresem oksydacyjnym, zapewniając jej zdrową, promienną cerę.
Wniosek
Połączenie buraków i imbiru to prawdziwa bomba witaminowa, która może dać Twojemu ciału ogromny zastrzyk zdrowia. Dzięki szerokiej gamie korzyści, od poprawy energii i trawienia po zdrowie serca i promienną skórę, ten sok jest doskonałym dodatkiem do Twojej codziennej rutyny. Wypróbuj go, a przekonasz się, dlaczego ten potężny duet jest tak popularny w kwestii zdrowia i dobrego samopoczucia!
zobacz więcej na następnej stronie
Reklama
Yo Make również polubił
Mama mnie nauczyła – i ciasto nie jest potrzebne: jest 2 razy smaczniejsze od wszystkich ciast, ciasto zwiewne i mięciutkie.
„Napój, który piłem codziennie i który pomógł mi schudnąć 25 funtów przed ślubem”
Pizza z kurczakiem Tikka
Wychowywałam syna samotnie przez dziesięć lat, podczas gdy rodzice ze mnie kpili, aż pewnego dnia kilka luksusowych samochodów podjechało pod mój dom, a prawdziwy ojciec mojego syna wzruszył wszystkich do łez… Przez dziesięć lat wychowywałam syna Daniela zupełnie sama. Miałam zaledwie dwadzieścia dwa lata, gdy zaszłam w ciążę, a ojciec – Julian – zniknął, zanim zdążyłam mu powiedzieć, że jestem w ciąży. Rodzice nigdy mi tego „wstydu” nie wybaczyli. Nie było roku, żeby nie przypominali mi drwinami i aluzjami, że „nikt nie chciałby zmęczonej kobiety” albo że „to dziecko nie będzie miało przyszłości”. Znosiłam ten ból w milczeniu, ale każde słowo przebijało mnie jak drzazga. A jednak Daniel wyrósł na silnego, inteligentnego i wrażliwego. Już w bardzo młodym wieku przejawiał dojrzałość wykraczającą poza jego wiek. „Nie martw się, mamo, pewnego dnia kupię ci duży dom i nie będziesz musiała już nikogo słuchać” – mawiał, a jego oczy zdawały się wszystko rozumieć. Te słowa jednocześnie mnie łamały i odbudowywały. Mieszkaliśmy w małym, skromnym domu na obrzeżach miasta. Moi rodzice, którzy mieszkali w domu obok, wykorzystywali każdą okazję, żeby przypominać mi, że moje życie to istna katastrofa. Ojciec często śmiał się, widząc Daniela czytającego lub piszącego. „Ten dzieciak myśli, że będzie kimś ważnym, ha!” – mawiał. Wzięłam głęboki oddech i zachowałam spokój dla dobra syna. Wszystko zmieniło się pewnego niedzielnego popołudnia. Prałam, gdy usłyszałam ryk silników. Pomyślałam, że to po prostu jacyś bogaci sąsiedzi, którzy znowu przejeżdżają obok, nawet się nie rozglądając. Ale potem silniki zgasły tuż przed moim domem, jeden po drugim: trzy nieskazitelne, czarne luksusowe samochody, takie, jakie widywałam tylko w telewizji. Mama natychmiast wyszła z domu z szeroko otwartymi ustami. Ojciec zmarszczył brwi, jakby ktoś mu przeszkadzał. Z samochodów wysiedli mężczyźni w garniturach, trzymając krótkofalówki. Rozglądali się z profesjonalną, wręcz wojskową miną. Serce zaczęło mi bić szybciej. Daniel wysiadł za mną, zaciekawiony. Wtedy wydarzyło się coś, czego nigdy nie zapomnę. Drzwi pierwszego samochodu otworzyły się i powoli wysiadł z niego wysoki, elegancki mężczyzna o surowej twarzy. Miał lekko siwiejące skronie i władczą postawę. Kiedy podniósł wzrok i nasze spojrzenia się spotkały, poczułam się, jakby czas się zatrzymał. „Laura…” powiedział łamiącym się głosem. Mama wydała z siebie stłumiony krzyk. Ojciec cofnął się o krok. Zajęło mi kilka sekund, zanim zareagowałam, ale w końcu go rozpoznałam. To był Julián. Ojciec mojego syna. I nie przyjechał sam. Kiedy zobaczył Daniela, mężczyzna zamarł całkowicie. Jego oczy napełniły się łzami, których nawet nie próbował ukryć. „Boże… on jest taki do mnie podobny” – wyszeptał. „Laura, przyszedłem po ciebie. Przez cały ten czas… to wszystko było błędem. Pozwoliłem innym sobą manipulować. Nigdy nie powinienem był zniknąć”. Matka otworzyła usta, żeby z niego zadrwić… ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Cisza stała się ciężka, wręcz dusząca. Nie wiedziałam jeszcze, że prawdziwa burza